Uyumsuzum size ben

Pavese diye bir delinin lafı girdi birden aklıma

Ne zaman okuduğumu bile hatırlamadığım bir söz

Acı çeken insan bir daha eskisi gibi olamaz demişti

Neyi saklıyorsun diyen insan sayısı her gün biraz daha artıyor

Biraz daha bir şeylere kapatıyorum kendimi

İnkar edemem sakladığım şey kendimim 

İnsanoğlundan kaçıyorum artık

İki yüzlülük ve çıkar ilişkilerini yalanla beslemeyi huy edinmiş bir topluluk benim ırkım olmamalı

Yabanlaşıyorum her geçen gün

Boşvermişliğimin dozu arttıkça artıyor

Sağlıksız bir şey olduğunu iddia edebilirler

Sağlıksız ruhlu insanlar

Ruhumu temiz tuttum ben bu kadar pisliğin içinde 

Göz yaşımın nefesimin kalbimin değdiği her şeyi temiz görmem bu yüzden

Gözlerim yalancı olmaya başladığında kapattım

İnsanların bakılabilecek yüzleri olmadığını anladığımda güzel bir yüzü izlemek kaçtı gitti heves diyarımdan

Saklıyorum hissettiğim ne varsa insan kılıklı soytarı topluluğundan

Çünkü ben hala temiz hissediyorum

Bencilliğim ya da kibrim değil bunu böyle hissetme sebebim

Sadece insanları izledim yaşadım

Temiz kalan her şeyi korumak için insanlardan kaçıyorum

Hala yalan konmuş değil dilime

Kin yok hala yüreğimde

Güvenmiyorum ama

Bu da temiz olarak sunduğum beni kirletmeleri yüzünden

Seviyorum bu art niyetsiz halimi

Gerekirse galaksinin başka bir ucunda tek yaşarım

Yalnızlığı ödül gördüğüm bir süreç bu süreç

Sevdim, seviyorum diyerekten kandırıldım, iftira yedim, bedenim parçalandı, dalga geçilen oldum ama temizliğimi her daim korudum

Şehirin lögar kapağının altında saklanmış ruhunuz kirletemedi benliğimi

Meni kokusunu esans sayan bedenim nefretinize ve ihanetkarlığınıza meze oldusa da pisliğinize bulaşmadı

Yorgunluğumun hesabını rasyonel değerlerle anlatamam size

Bir fahişenin gördüğü penis kadar normalleşti tüm pislikleriniz gözümde

Ama gözlerim hala temiz 

Kin dolu bakamam insanlara sevmesemde

Yoruyor beni bu dürüstlük bu temizlik ama yaşıyorum

En içi rahat ben yaşıyorum aranızda

Yaramı kaşıyanlara kızmıyorum

Gidip biraz ötede bir yara nasıl kanar onu izliyorum

Nefret ettiğim yerden uzaklaşıyorum

Ama nefreti ruhuma sizin yaptığınız gibi sünger özentisi bir halde çekmiyorum

Hepinizden korkuyorum

Hem de istisnasız hepinizden

Kapılarımı ne zaman açsam benliğimin ve ruhumun çamurlu ayaklarınızla girmeye kalkıyorsunuz

Kapılarımı açmaktan korkutuyorsunuz 

Beni insanlığın içinde olmaktan korkutuyorsunuz

Acınız acım değil

Neşem değil

Benliğim sizin ihtiyaç anında kullanabileceğiniz mastürbasyon sonrası peçetesi değil

Size ait değilim

Sizden değilim

Sizinle değilim

Ben benim

Temiz kalan her şeyin hamalı

Yaraların mesken edindiği ruhumu korumam gerek artık sizden

Yoksa bitmiyecek geçmeyecek hiç bir yara

Derinleşecek derinleşecek derinleşecek

En sonunda sapladığınız bıçaklar kemiğime işleyecek

Yaklaşmayın nolur

Siz yaklaştıkça kaçmak yorucu

Ve siz yaklaştıkça daha bir acıyor ruhum

Sigara içilen bir odadaki astım hastası gibi hissediyorum aranızda

Ya sigarayı bırakın ya beni

Gitmiyor işte ikisi birlikte.

ben yine bir gideyim

Özlemeden duramıyor insan

Özellikle de kendini

Bir ömür yolcu eder durur da birilerini

Bir kendinden kaçamaz

Özdemirler, orhanlar, turgutlar, tomrisler

Hepsi bir özlemin nefessizliğinde mürekkeplere ruhlarından üflemişler

Şair değilim, bir yazar hele hiç değilim

Olmak zorunda da değilim

Bir garip veliyim diyebilecek kadar garip de yok içimde

Ama özlemeden olmuyor.

Şimdi bilmem kaçıncı seyahatimde bilmem kaçıncı şehirde kendimi arıyorum

Buralar yangın yeri 

Ağıtlar boydan boya uzanmış doğunun dağlarının tepesine

Bir dağın dibinde hissediyorum kendimi

Ağıtlar hiç acımadan üşüşüyor üstüme

Kaybediyorum yine kendimi

Benliğim olduğum yerden kaçıyor

Yine yeniden özlüyorum kendimi 
Dünya kocaman

Ben miniciğim

Bulamıyorum

Özleyerek geçti bu yaz da

Çırılçıplak kurumuş ağaçların mevsimi geliyor yine

Hazandan çok hüzün mevsimi

Korkum yok alışığım tüm yokluklara

Anne

Baba

Aile

Dost

Arkadaş

Sevilen

Seven

İnsan

Hepsinin yokluğunu eksikliğini öğrendim terbiyeyle

Gözlerim hala güzel

Ama bakışlarım korkak ve kaçak

Bir sahtekar gözde daha kendimi arayacak halim kalmamış

Artık sevişmelerim bile hayali

Olmayan insanlığın varoluşçu dünyasında yaşadığım tüm sahtelikler gibi

İki gözüm dediğim herkesten kurtulmuşken keyfine mi varsam körlüğün

Korkma diyen herkes korku sebebim olmayı başarmışken 

Ben nasıl cesurum hala

Geçen günlerin benim ömrüm olduğunu hatırlatsın birisi bana

Hiç yaşamamış olmayı değil de hiç insan görünümlü bekletenleri tanımamayı ne çok isterdim bir bilseniz

Uzak bir yere kaçma isteği hala yüreğimde

Yüreğim bedenimde

Sol yanınız yokmuş gibi hissettiniz mi hiç

Ben hissettim

Ve ölmek kurtuluş olmuyor o anlarda

Kurtuluşunuz yüreğinizde bayım

Yüreğiniz insanlığınızda

Katil

Cani

Yalancı

İki yüzlü

Hain

Ve bilimum kötü olan her şey olmuşken 
nasıl oldu da insan olmayı unuttunuz

Ben alengirli sözler kuramıyorum

Hiç olduramadığınız duygular utandıramıyor mu sizi

Ben olamadığım her şeyin utancındayım 
peki ya siz?

Acılarım doğunun toprağını seviyor

Çünkü acı mesken edinmiş bu toprakları

Bu ülke denilen coğrafyanın büyük insanlığı başardı bunu

Peki benim büyük insanlığım?

Kimdi sahi?

Kim açtırdı içi hüzün kovan kuşlarıyla dolu bedenimin pencerelerini

Bilinmezlikler yok benim toprağımda

Bilinmezlik öldürür insanı

Yaşamak isterken ben nasıl çiğnerim benliğimi

Doğru-yanlış her eylemimi bildim anne şefkatiyle tuttum ellerinden 

Ağlatacaklarını da güldüreceklerini de bildim 

Yine de tuttum ellerinden

Kendimi boş beyaz kağıtlarda arıyorum artık

Ya ot sararken

Ya yazı yazarken

Ya da bir birine aitken yanlış yerlere yerleştirilmiş iki fotoğrafın kavuşma sebebi olurken

Boş bir kağıt selamlıyor her seferinde 

Yüzünde anti depresan tedavisindeki hastaların farkındasız ve yalan olduğu aşikar teselli edici gülümsemesiyle

Gülüşüne eşlik ediyorum

Onunkinden farksız bir şekilde

Soruyorum sonra rastladın mı hiç bana buralarda diye

Elimi tutuyor ve gezdiriyor üzerinde

Okşanmaya hasret kalmış bir fahişenin duygusal açlığını doyururcasına

Onu doyurdukça acıkıyorum

Acıkıyorum acıkıyorum

Ve açlıktan bitap ruhum düşüyor gittikçe üzeri kirlenen sayfanın ortasına

Kendimi ararken ruhumu yoruyorum

İşte sadece bundan korkuyorum

Bunu bilmiyorum

Ne olmuş benim ruhuma

Nasıl canlanır bu iç benlik

Her şey kendini sevmeyle başlar derler

Ben sevmiyor muyum

Yoksa hayat denen maratonda ben daha bir adım bile atamamış mıyım

Alıyorum orta yerdeki ruhumu

Koyuyorum cam fanusuna

Kendimden bile koruyorum

Çünkü biliyorum elden çok ben acıttım canını.

Işık yükseliyor doğuda 

Belki benim yüzüme de vurur bir aydınlık.

Belki bir pencere boşluğundadır benliğim

Ben yine bir gideyim.

utan!

Neyin kini bu!?
Nedir paylaşılamayan şeyler!?
Kana doymamışlığınız daha kaç can alacak!?
İnsanlaşamamış ruhunuz daha kaç eve ateş düşürecek!?
alnımıza dayadığınız silah bayım insanlığımızdan vazgeçip
bir beze ve nereden geçtiğini bile bilmediğiniz bir sınıra tapma sebebimiz mi olacak 
ya da bedenini kanla besleyip tüm varlığını akıttığı kanlara borçlu olan bir adama teba olmamızı mı sağlayack
düşünüyorsanız böyle eğer 
çekin vurun 
Gözünü kırpan namerttir
İnsanlık savaşıysa verdiğimiz
Var olma mücadelesiyle
Son neferi değilim bu güruhun 
Vurun gitsin
Zira sizin gibi kanla beslenip elinizde olmayan kurallarla kutsal kılınmışlara tapacağıma 
Kendi kutsallığım olan insanlığın savaşında ölmek şerefimdir
Düğününe gittiğin komşunun cenaze sebebi sensen eğer utan kendinden 
Nefretinden 
Varlığından 
Kutsalından
400 budala için alet olduğun oyunlardan UTAN
kişiliğinin gölgesi uzun olan adama taparcasına secde ediyorsan Allahından UTAN
tüm kutsal kitapların emri olan öldürmeyeceksini 
bir aptal bez ve onun (sözde) temsil ettikleri için çiğniyorsan UTAN
varolma mücadelesi veren bir halktan nefret edip kinini kana sebep ediyorsan utan
ölümlerin ölümlerle biteceğine inanıyorsan UTAN
dağdaki gerillayla onları kovmak için gönderilmiş asker arasında 
insan olmaları dışında bir şey yüzünden ayrımda bulunuyorsan UTAN
ölenlere seviniyorsan UTAN
ölmüş evladının parçalarını toplayan anaları izlerken sesin çıkmıyorsa UTAN
bir adamın egosunu okşamak için akan bu kadar kan seni hala boğmamışsa UTAN
utan be adam utan siz utanmadıkça yüreğimiz delik deşik oluyor
sizin utanmamanızdan utanıp kahrolup bir ölenle on kere ölüyoruz
insan olduğunu hatırla be adam
insan!!

gidenlerin ardından

Bu nasıl bir şaka

İlahi dünya boysan hiç ağlatır mı dostlarını

Keza zeliş de öyle

Gözlerim ıslak ama akmıyor yaşlar

Üzülmeme üzülürler biliyorum

Hangi gullüm dağıttı dikkatinizi be güzeller

Koca aktivistler sizi

Koca yürekliler

Kocaman insanlar sizi

İnsanlaşamayanlarla savaşın en güzel silahşörlerindendiniz siz

Bu yürek yakan haberde nerden çıktı

Uyandığım telefonun kara haberinizi vereceğini bilseydim kapatırdım her iletişim aracını

Değişir miydi bu kara gerçek

Üzülmekten ötesi bu

Antidepresan müptezeli olmayacam derken direk ilaç kutusuna gitti elim

Kaldırılacak cinsten değil bu haber

Bu gerçek

Lubunyaları yalnız bıraktınız çocuklar

Bir yanımız yarım kaldı

İçilmemiş biralar

Katılınmamış eylemler

Oluşturulmamış kampanyalar

Yarılana kadar kahkaha atılmamış gullümler 

Hepsi arkanızdan bakakaldı

Biz kaldık ama neye uğradığımızı bile bilmeden

Adınızı söylüyorum ve ayaklarım yeryüzünü terkedip galaksinin boşluğuna kayıyor

Zihnim kilitlenmiş alengirli bir veda cümlesi bile kuramıyorum

İşin aslı veda cümlesi kurmayı beceremiyorum

Aptal gibi bakıyorum kağıda 

Yazmalı ama ne yazmalı

Kırıldık kanatlarımızdan

Uçamıyoruz eylemden gullüme 

Güzeller güzeli ruhunuz huzurun beşiğinde uyusun

Ruha aşık olan bizler aşıktık o ruhlara 

Kaç aşk daha gömeceğiz o karanlık toprağa

Güneş gibi parlarken hala siz biz nasıl becereceğiz bu işi

Güzelsiniz çocuklar

Gitseniz de artık bedensel yokluğunuzu bize öğretmeye kalksanızda en güzelden daha güzelsiniz.

Güzel uyuyun 

Verilmiş kocaman bir sözümüz ve borcumuz var size 

Bu dünya bizi toprağın üstünde kabul edene kadar bıraktığınız yerden savaşacağız ve inanın sevişe sevişe kuracağız tüm aşk dolu şehirleri

Adınız yeşerecek her adımda her nefeste bu aşktan kuraklaşmış topraklarda tıpkı diğer yitirdiklerimizin adı gibi.

olmuyor

Gidemediğim yolların türküsü çalıyor gönlümde
Gidemedikçe nefessiz kalıyorum
Nefessiz kaldıkça türkülere hasret yüreğim yığılıp kalıyor kuytu bir köşeye
Tüm kuytuları mesken yaptığına inanmış ben
Kuytulardan korkan br yol arkadaşıyla yürümeye çalışıyorum
Olmuyor.
Hepsi bu.

olimposta olan olimposta kal(ma)dı

Olimpostan kaçmış gelmişim..
mis gibi.
gerçi olimposa a kaçarak gitmiştim..
ne güzel kaçıyorum..
delirmişçesine.
gerçi her şeyim deli saçması.
yaşamımın her kuytusu üçüncü sınıf br ingiliz komedisi
replikler ve sahneler uyumsuzluklarıyla komik olmasını engelliyor
komik olamayan sahneler de absürt ya da sinirlere zirve tırmanışı yaptıran birer sahneye dönüşüyor.
kolay sevilmem bilirim
işin garibi 
kolay severim
işte uyumsuzluk var her konuda
e madem bir uyumsuzluk var ikametim direkt orada
dengeli ve düzeyli hayatlara tepki olarak doğmuş,
bununla yetinmemiş zamanla obsesif-kompülsif kişiliğin tüm belirtilerini takı gibi takmışım üstüme
yetmemiş şizofreniyi de şal eylemiş sarmışım boynuma
olimposta bir amca buldum,
woodstock taklidi bir özne 
güzel taklitlerden ama
adam konuştukça çıplak ve çamur deryasında hissi buram buram işledi kulağımdan tüm tenime.
son gün çıplaktan bir tık aşağıda olduk ama ilerisi gelmeden otobüs saati geldi
tüm sözleri bir bir aklımda
tek başıma düşüneceğim dediğim her şeyi koydum ortaya aperatifleri yercesine yedi
ana yemek diye de benim aklımı yedi
özgür değilmişim meğersem
olamamışım
çadırın bile kısıtlayıcı bir vasfı varmış öğrendim.
'düşünmeden verdiğin karar senindir,
diğerleri bizim.'
unutmam bu lafı!.
'düşündükçe kararın kıymeti düşer' 
hele bunu hiç unutmam!.
'aşığım' dedim
'herkes bir şeye aşık abartma' diyerekten hazırladığım romance lafları tek tek sindirim sistemime iade ettirdi.
gerçi tüm konular sindirim sistemime itinayla iade edildi.
'ayna olmalısın' dedi
gerçi dedi de dedi
ama en güzeli de 'ayna gibi ol' demesiydi
tüm bıkmışlığını bana kustu
üstüm başım deneyim oldu.
alışkın değilim başkalarının deneyimlerine bulanmaya 
ama şikayet etmedim edemedim.
'ayna olmak' 
üzerine beş ciltlik makale yazılacak konu.
'ben ayna olmaktan vazgeçip ayna bulmaya çalışan garibanmışım'
haklıdır.
küfretse de haklıdır denilir ya o cinsten haklıdır.
'olimposta olan olimposta kalır
tanrılar boşuna terketmemiştir burayı
burası da bir nevi tanrıların günah şehri
apollonun defne ağaçları vardı senin neyin var?' diye bir soru sordu 
hala cevap bulamadım.
ağustosun son haftası tatile çıkan kırk yaş üstüne beyaz atlet yakışır derken bu adamın
kırktan fazla dövmesi olması bozdu tüm ezberimi.
kadim dostluklardan bahsetti
bitmeyen aşkı tarif etti
kaybolmayı hobi edinmiş aile felsefesini öğretti
ama son gün dediği laf tüm öğretileri eritti
'olimposta kalan olimposta kalır
bunu tanrılar ilan etti' dedi
dolmuş beklerken zeusun tüm şimşeklerinin hedefi beynimdi.
çiçek çocukların en kelebek konası kişiyle dört günlük antikampingçi kampın en güzel yeri 
akarsuyun şırıltısını iç sesimmiş gibi nasihat veren anneye çevirmemdi
eşcinselim dediğimde salak gibisin zaten demesi de + pointti