yine de bazı şeyler olmuyor

savaşın griliğinden yorgun düşmüş geceler yaşıyorum istemsiz

bir dua huzurundan farksız nefesini ister oldum kaç gecedir yanımda

korkularım Kaf Dağını aştığından beri bakamıyorum arkasından

gidersin bilirim

karar veremezsin bilirim

bunları beklemekten vazgeçtim artık

beklemeyi de bırakmış olabilirim(bilmiyorum)

ayağına takılacak taşı şeytanım bellemişsem

yüzünü düşüren her şey lanetlerime sebebim olmuşsa 

Milena’nın beklediği gibi beklemiş, özlediği gibi özlemiş, dinlediği gibi sevmişsem seni

Her halini sırıtmadan izlemiş ve her izleyişimde aşk tariflerine yeni bir sen daha yazabilmişsen

sen hiç bir şey vermeden ben her şeyi senden gelmiş görebilmişsem

yağmura acıkmışken bulutları görmekten bile mutlu olabilmişsem

kuraklıktan çatlamış ruhumun her yarığından bir sen filizlendirmişsem

üşenmemiş her birini de ayrı ayrı sarıp sarmalamışsam

her kararsızlığın için oturup ilmek ilmek çabalarken o kararsızlıkta kaybolmuşsam

Ralph Waldo’nun bahsettiği lüksü hiç utanmadan herkesten esirgeyip sana sunmuşsam

gündelik olanların avuntusunda haryacabilmişsem geleceğin tüm nimetlerini

yok saymışsam kendi dertlerimi sırtlanırken seninkileri

köşedeki ışıklı ağacı izliyorum şimdi

dünya duruyor

atmosfer tüm hareketliliğinden vazgeçiyor

kırmızıyla mavi ışıkları sırayla gözüme sokan ağaç konuşmaya başlıyor 

saymaktan ve söylemekten vazgeç diye

istemeden susuyorum..

gözlerim kapanıyor

masada içilmiş ot artıkları perdenin arkasından sesleniyor devam et içmeye diye

içiyorum..

her direktifi kabul eden ben emre itaat ettirecek zıvanayı bir türlü becerip yapamıyorum

tekrar senin aklıma düşmenle sarsılıyorum

sarsıldığım yerden konuşmaya devam edip

seni yüceltiyorum

kendini bir türlü göremediğin zirveye giden yolda sana yetişmek için çabalayıp duruyorum

olmuyor

bir tarafın kaçıyor ve ben o tarafını beklemesi için ikna edemiyorum

belki de tek eksiğim nefesin

belki tek bir nefesin getirecek beni kendime

bazı şeyler olmuyorken yoruyor

E.

bir avuç sentetiği kanıma karıştırdıktan sonra bakmalıyım gözlerine

gözlerime bakıp anlamalısın içimin ne kadar da karanlığa gömüldüğünü

ışığını kaybetmiş tüm gök cisimleri gibi kayıp gibiyim 

bulamamakta ısrarcıyım yolumu

çekimine kapılmış eksen yaratıyorken kendime 

senin dünyanda tekrar kayboluyorum

koca galakside

göğüsüne yaslanıp anlatmalıyım

boş beleş olduğunu düşündüğümüz her şey konumuz olmalı

ama biz ya da siz olmamalı konumuz

belki de sadece göz bebeklerinden girilen koca boşluğa dalıp hiçleşmeye devam etmeliyim

karşında dans ederken izlemelisin beni 

senin gözlerine bakarak kayboluşun dansını etmeliyim

belki kaybolduğum gözlerinde bulurum kendimi

sendeki varlığıma inanır bir mutluluk öpücüğü kondururum tadını çoktan unuttuğum tenine

yanımızda birkaç kişi daha olmalı 

ve şahidi olmamalılar

varlığımızı kutsayışımızın

yok sayarken onları, var olmalıyız gözlerinde

sarıldığımız an tüm tanrıların kıskançlıktan lanetler yağdırdığı olmalıyız

göğsün yastığım olmalı 

uçsuz uzay boşluğunun zamansız varlığında

yok saymalı ruhum tüm korkularımı

korkularımdan koruyacak şövalyem olmalısın

cılız bağlarımıza inat

yeşertmeliyiz tüm kuraklaşmış umutlarımızı 

birbirimizin sıvılarıyla

elim gezmeli tüm vücudunda

kutsal topraklarda tavaf eder gibi huzurla

nefesim eski ahitlerdeki tüm duaları fısıldamalı tenine

ve ben inanabilmeliyim her beyinin kendi tanrısını yarattığına

gelmiş geçmiş tüm din düşünürleri secde etmeli 

bir olduğumuz küçük bir kanepede bize

gözlerine bakabilmeliyim

elini tutabilmeliyim

savrulduğum boşlukta senin çekiminde sabitlenmeliyim

belki biraz da güvenebilmeliyim

bir karadeliğe sürüklenmediğimize

gözlerine bakabilmeliyim

gözlerindeki boşluğun benim yerim olduğuna inanabilmeliyim

ya da kapayıp gözümü 

tüm boşlukta bir toz bulutu gibi kaybolmalıyım

şamdan

anlatamıyorum kolay kolay
içimde bir yer ürkek
geri kalan her yer kırık dökük
tarifi nasıl yapılır ki bunun
bir isme kızıp tüm öfkemi kusmak kurtarmaz tüm bu moloz yığınından beni
Anka kuşu olur muyum ki bir kez daha
kaçan zaman cebimden gidiyor
tüm birikmişleri nasıl kullanırım ki
sarılmak istediğim tek adamdan korkuyorsa benliğim
nasıl varabilirim ki kirpiklerinin rüzgarında bin yıllık efsunları bozacak huzuru savuran adamın koynuna
kızmak çare değil
özne olamadığım hayatta
nesneleşip kaybolmalı belki de
ama benliğim bir biblo olmadı ki hiç
nasıl söylerim ona senin tek görevin sıranı beklemek diye
kabul etmez bilirim
daha kaç postal geçecek beni ben yapan değerlerin üzerinden
kaçmaya çalıştığım da varmaya çalıştığım da kalbiyse eğer nasıl çözülecek 
bu çok bilinmeyenli çok dereceli denklem
anlatamıyorum işte
anlayamadığım bir durumu nasıl anlatayım ben
neyi nasıl yapacağımı bilemiyorum bile
anlatmaya çalıştıkça susuyorum
sustukça nesneleşiyorum 
yavaş yavaş bir bibloya dönüşüyorum
ya da muma ihtiyaç duyulmayan ve sürekli yanan bir şamdan oluveriyorum.

babaya nefret

korkmadığım kadar korkuyorum şimdi

öldüğümüz yerden dirilir miyiz bu sefer

yabancı olmayan bir katliama yabancı insanların arasında korkumuzun üstüne kilit vurup günlük hayatın seremonilerini yerine getiriyoruz.

körelmiş vicdanların atıldığı çöplüklerin tepesindeki martılar bile vazgeçmiş leşlerimizden

korkum büyük

ya soramazsak hesabını

her gün tehditle tehcirle

ötekileşmeyle yaşayan biz bu sefer açıp göğsümüzü biz kolay ölmeyiz diyemeyecek miyiz

nedir bu koca sessizlik

tepeden tırnağa kan bulaşmış bu topraklar ne zaman kusacak

sokağa çıkma

dağa çıkma

ekmek almaya çıkma

ölünü buzdolabında sakla

ağlama

gülme

hamile kalırsan karşıma çıkma

ne istiyor bu adamlar bizden

politikanın pisliği neden bize yakıştırılıyor

yaşama diyor koskoca devlet varlığını adaması gereken insanlara

bu sefer korkuyorum

yenilmekten değil

yenilmeyeceğimiz aşikâr zira

unutulur mu bu kadar ölüm

birini unutsak birisi çarpar tokadını suratımıza

biz iyi bilir nefret edilen olmayı

sevilmedik çünkü

seviyoruz diye sevebiliyoruz diye

bir çiçeğin tomurcuklanmasına seviniyoruz diye sevilmedik

öldürüldük hiç durmadan öldürüldük

bitmedik yenilmedik

devlet kudretini babalığından alıyorsa biz şefkatimizi analıktan aldık

kadın, Kürt, ermeni, ibne, trans, çapulcu, marjinal…

her bit bok olduk ama babamızın onayladığı evlat olmayı reddettik

devlet baba kükredikçe doğa ana aldı koynuna

anamızın çiçek çocukları olduk

ama babaya tek bir selam vermedik

üzdüğünü sandığı yerde attık en büyük kahkahayı

kanattığı yerde tomurcuklandı en güzel kırmızı güller

sesimizi bitirdiğini sandığı yerden başladık en güzel türküye

bizi dağıttığı meydanlarda başladık en güzel halaya

bitmedik, susmadık, gitmedik, ölmedik

baba kızdıkça bize saldırdı

baba saldırdıkça ana bizi kucağına aldı

bitmeyiz de gitmeyiz de

cizre’de düşer silvan’da kalkarız

sur’da susar silopi’de basarız çığlığı

celladın saldırganlığı korkusundandır

bizim umudumuz yolumuzun haklılığındandır

beyaz çarşafların arkasında çektiğimiz halaylar altında ezilsin benliğiniz

elbet kana bulanmış meydanlara çıkacağız barışın o tüyden hafif havasıyla

ve o hafiflikte ezilip büzülürken siz

öpeceğiz sevdiğimiz her şeyi can damarından

her sevgi mızrak olup saplanırken çürümüş kalbinize güleceğiz tuzla buz olasınız diye

gidiyorsan..

tamamım ben
aslında hiç olmadığım kadar tamam
yorgunluğumu sıyırıp odanın köşesindeki karışıklığa yığdım
bedenim çıplak girdi keskin bıçaklara bürünmüş yatağa
anne karnını işgal ettiğim zamanlardaki pozisyona geçip
geçmişimin verdiği hüzünleri tek tek düşündüm
ne kadar da çok tek kalmışım iki kişilik hayallerimde
süslediğim tüm duvarları temizledim
hayallerimin rengi göz yoracak gibiydi
gözlerimi açıp hayallerimi değiştirdim
gözüm kapalı ne yolculuklara girişmişim
tökezlemelerim düşüşlerim hep bu yüzdenmiş meğer
yatağım kemiklerime değerken hissettim
canımdan fazlası yokmuş cebimde
garip bir hüzünlü huzur yaşıyorken
huzurlu bir hüzüne sarıldım
yanıma uzanmış beden ne kadar da sarılmış hüzünlerine
boylu boyunca izlediğim varlık
sırtını tüm kıvrandıran duygulara dönerken nasıl tuttu elimden
nasıl oldu da en yorgun beni göğsünde dinlendirdi
kurtuluş semtinin tüm sokaklarını yürürken yan yana
nasıl oldu da üçüncü bir ismi sokmadı aramıza
ben iki kişi dolaşmaya yabancıyken nasıl oldu da bu kadar tanıdık geldi bu his
hüznü sakladığı gözleri nasıl bu kadar umut dolu baktı bana
nasıl oldu da sırtındaki tüm yükleri inkar edercesine dimdik durdu karşımda
konuştuğu tüm ingiliz aksanları nasıl oldu da bana bu kadar yürek sesi gibi geldi
bir yerlerde bıraktığı yüreği nasıl oldu da önümde birden beliriverdi
anne karnını işgalimin sembolü bir pozisyonda izlerken karşımdaki bedeni
nasıl oldu da ait olunacak bir şeylerin hala kaldığına inanabildim
sonradan pişman olmaktan korktuğum doğrudur
korktuğum için kaçtığım da doğru
tüm gidişlerimin kefaletini ödemişsem şayet
kalacak daha iyi bir yer bulamazdım
kederli olmayan nadide akşamlarımın sebebi olmuşken bir beden
karnımıza ağrılar girene kadar gülmüşsek
burnunu sevdiğim için keyiflenmişsek
sarılıp uyurken hüzünlü huzurlara bile aramızda yer vermemişsek
yağmur yüklü bulutların ya da yarının bahsini etmemişsek
cumartesi uçacak olan amerika uçağını dert etmemişsek
her gidişin geri dönüşü olduğunu belleyip daha şimdiden dönüşün hasretine selam vermişsek
troll olan her şeyi bizim bilip birlikte gittiğimiz eğitimleri hem geberip hem de layıkıyla yerine getirmişsek
hiç bir erkeğin soymadığı bedeni hiç rahatsız etmeden soyabilmişsek
gözlerimizin içine bakıp söylemene gerek yok anlayabiliyorum demişsek
sıkıcılığıyla ünlü derneğin kapısını açtığımda en şen lunaparktan daha canlı  yorgun bir tebessümle içimizi ısıtabilmişsek
yokları var edip
varları yok edebilmişsek
tüm hüzünlere çelme takabilmişsek
uykusuz ve toplantılı her gün birbirimizin gözüne bakıp inanarak iyi ki varsın diyebilmişsek
bu kadar şeyi minicik bir zamana sıkıştırıp asırlık bir şeymiş gibi saygı göstermişsek
aşık olup kendimizi bir türlü sevdiremediğimiz adamlara inat birbirimizi ezip geçmeden sevebilmişsek
olsun amerikaya gitsin ruhun bir eşi
sevda bedenlerin duygusu olacak değil
yüreklerin hissiyle dokunmuşsak
varlığına şükredip yokluğunu hissetmemişsek
tüm küfrleri sevmeyi beceremeyenlere etmişsek
kaybettiğimiz güveni birbirimizde bulabilmişsek
yanyana uyurken bile güven beslemişsek
eksilmeden gider
hiç eksilmeden döneriz
sevgiye aç bir ben kalacak burada,
burnuna aşık
varlığına aşık
git de gel
huzurlu hüzünler sarmadan sen sar korkan beni