Bu sefer acıtmadı.Şaşırtmadı da.Ben sevmeye karar verdiğimde karşı taraf çoktan gitmiş olur mesela, alışkanlık fena.Önce korkarsın “bu filmin sonunu biliyorsun” dersin.Sonra “aman be sahneler güzel olur belki” dersin.Bir bakmışsın birlikte çalıştığın rol arkadaşın başka bir oyunla sözleşmiş.Telaşa mahal yok.Tek kişilik tragedya da komedi de oynanabiliyor bu zamanda.Korku eşiğimi inceltmeye karar verdim.Eşiği geçerken olanın sadece bana olduğunu farkettim.Evet kimine göre çok daha fazla sevmiş olabilirim ama söyleme fırsatını da cesaretini de o kadar gösteremedim.Bu sefer sakinim, OHAL ilan etmedim.Oturduğum yerden kalkmayı düşündüm uzun zaman sonra.Baktığım pencere de oturduğum koltuk da az biraz sıkıntılıymış meğer.Kalabalığa karışmalı biraz.Unutmamalı; kimin nasıl bir günde, siz neleri geride bırakırken gittiği, aslında insanların birinden birine sürekli olarak gittiği.Affetmeli; gitmek için ihtiyaç duyulan bahaneleri, kaldığın boşlukta “peki şimdi ne olacak” sorusuna cevap alamamayı.Biraz da gülmeli; tekrar seveceğin gerçeğini hatırlayıp bu olayın saçma sapan güzelliğine.
Çok şaşırmadım bu sefer ama sanırım bu sefer çok yazacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder