Paris...
Notre Dame...
Söyleyin Victor’a, Quasimodo’ya, Esmerelda’ya mabetleri, aşkları, sığınakları ateşlerin arasında kaldı.İçinde ölümlerin de olduğu çok fazla yangın gördüm ama bir çan kulesinin yıkılışı, bir çatının çöküşü...İçimden aktı gözyaşlarım.Paris sokaklarında Notre Dame için söylenilen ilahi olmak isterdim.Paris hanımefendisini kaybetti.Biz de heybeti ve asaletiyle önünde istemsiz eğildiğimiz güzelliği.Ruhunun yaşamasına izin verilen tüm eski güzelliklere aşığım.Hele o güzellik altın oranla ince ince işlenmiş bir güzellikse.İnanamadan baktım görüntülere “nasıl ya” diye haykırdı beynim. Gitmeyeceğini düşündüğümüz her şey gidebiliyormuş meğer.Betondan da olsa, canlı kanlı da olsa.Bir gidene daha bakakaldık gözyaşları, ilahiler, çığlıklar ve sessiz yutkunmalarla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder